پژوهش

صداقت، اصل راهبردي در پژوهش

ترديدي نيست محقق و پژوهشگر بايد از حب ها و بغض هاي شخصي و گروهي و مطامع دنيوي خود را برهاند تا در تحقيقات علمي پس از رسيدن به حقيقت آن را مطروح و مطرود نگرداند، زيرا شرط اصلي حقيقت گويي، نداشتن حب و بغض و دنيا خواهي است. به تعبير ديگر اين صفات مي تواند نگاه ها را تغيير داده و انديشه ها را از مسير حق منحرف سازد، از طرفي انسان با مراجعه به وجدان و درون خود مي يابد که صداقت محبوب اوست، از اين جهت صادقين مورد ستايش خواهند بود.[16] لذا صداقت و انصاف از مهم ترين شرايط تحقيق و پژوهش است.[17]